In de tijd dat ik nog een kind was, vroeg ik me weleens af, wat voor onderwerpen we ons mee bezig houden in het leven. Als ik naar de televisie keek, of als ik een boek las of als ik aan het luisteren was naar liedjes, dan kwamen er maar een paar onderwerpen aanbod. Het ging altijd over liefde, oorlogen, diefstal, macht, vrede, geloof, of mensen die elkaar fysiek of mentaal iets aandeden.
Er moest toch wel meer zijn dan dat … !?!
Nu ik bijna 47 jaar ben, en heel wat films heb gezien, heel wat muzikale nummers heb gehoord, heel wat heb gelezen, en heel wat documentaires te hebben gezien, kom ik tot de conclusie dat er alleen de onderwerpen liefde en oorlogen worden besproken.
Het wordt telkens in een andere vorm gegoten, maar uiteindelijk is iedereen op zoek naar liefde, en willen we ruzies en oorlogen vermijden of oplossen.
Het onderwerp liefde is niet zo lastig te begrijpen. We willen allemaal dat iemand van ons houdt. Familie, vrienden of een partner. Als we maar geliefd zijn, kunnen we zoveel meer aan. We voelen ons hierdoor gesterkt. En we vinden het fijn, om de liefde die we in ons zelf hebben weer terug te geven aan hen die het ons geven.
Maaaaaaaaaaar … hierdoor ontstaan dus ook oorlogen.
Een oorlog is eigenlijk niets anders dan een groep mensen, die onvrede heeft. De onvrede gaat vaak over een groep mensen, die een bepaald idee hebben, en vinden dat iedereen zo moet denken en leven. Deze mensen zijn ervan overtuigd, dat hoe zij leven het beste is, en denken, dat als iedereen zo leeft, er vrede mogelijk is. De zin ‘respect voor elkaar’ komt hier te vervallen.
Vooral in films worden onderwerpen weergegeven, die een beeld geven van de wereld, waarin de mensen altijd bezig zijn om onaardige mensen de mond te snoeren. Bijvoorbeeld in films waarin mensen stelen van andere mensen. Wat er ook gestolen wordt, de dief moet boeten. Soms terecht, maar soms ook niet.
Inderdaad, soms is het niet oké dat mensen beboet worden voor hun daden.
Denk hierbij eens aan een groep mensen, die beneden modaal moet leven. Ze zien continu de hypocriete mensen, met mooie huizen en dure auto’s, terwijl zij het continu moeten doen, met de overblijfselen, die nauwelijks iets waard zijn.
En vaak zijn het de rijke mensen, die ervoor zorgen, dat de groep niet-rijke mensen moeten boeten omdat ze arm zijn.
Maar waarom zijn ze arm? Vrij simpel te beantwoorden. Ze hebben geen geld voor de juiste studies, ze hebben niet de keuze van een beroep, ze hebben continu problemen met financiën, doordat ze het met afdankertjes van andere mensen moeten doen. Een tweede of derde hands auto, die continu wat mankeert. Een zoveelste hands wasmachine die het al begeeft na een half jaar. Voedsel dat steeds duurder wordt in de winkels.
Je kan je wellicht voorstellen, dat deze mensen zodanig gefrustreerd en boos zijn, dat hun normen en waarden hierdoor ook veranderen. Want zij zien de rijke mensen als de dieven. Doordat zij alles maar kunnen kopen, en dit blijven doen, en geen gevoel hebben voor de medemensen, zijn zij eigenlijk de boosaardigen in de maatschappij.
Dus als arme mensen stelen van rijke mensen, sorry, maar ik heb daar niet zoveel moeite mee. Het is een consequentie die de rijke mensen zelf hebben bewerkstelligt.
Oorlogen is ook iets wat veel terugkomt in allerlei media die we kunnen lezen, horen en zien.
Ik ben in een land opgegroeid (Nederland) waar oorlog iets is, wat in de geschiedenis voorkomt. En dat er in de derde wereld landen oorlogen waren, dat was ver van mijn bed show. Bijna iets wat meer een film was, dan dat het echt was.
Maar dat besef is veranderd bij mij. Eigenlijk is de hele wereld continu in een staat van oorlog. Continu zijn er mensen, die elkaar hun wil op willen dringen.
En deze mensen zijn vaak machthebbers. Ze hebben op de een of andere manier voorelkaar gekregen, dat ze een zogenaamde hoge positie in hun maatschappij hebben, zij het in het geloof, of in de politiek.
Hoe dan ook, elke oorlog is eigenlijk altijd een strijd van een paar hoge geplaatste gasten. En degenen die echt er aan onder door gaan, zijn de mensen die niets anders kunnen dan er aan mee doen, anders is hun leven in gevaar.
Hoe vaak ik wel niet heb zitten nadenken over de militairen die de fysieke oorlog voeren voor die hooggeplaatste machthebbers. En hoeveel verhalen ik wel niet heb gehoord, gezien of gelezen, over mannen en vrouwen die dit helemaal niet wilden. En nadat ze het hebben overleefd, overgelaten worden aan hun lot.
De oorlog is voor de machthebbers voorbij, maar de echte vechters leven in een hel. Ze worden niet gecompenseerd, niet geholpen. Ze wilden alleen maar er staan voor hun land, of geloof, en nu alles achter de rug is, zitten zij met de wonden, de littekens, fysiek en mentaal, en ze moeten zich zelf maar zien te redden.
Vrede is dan ook een onderwerp waar al eeuwen naar gezocht wordt. Hoe vinden we vrede? Hoe kunnen we ervoor zorgen, dat we elkaar kunnen respecteren, wat we ook als moraal hebben, wat onze normen of waarden ook zijn. Waarom zijn we altijd zo geagiteerd over anderen, die anders denken en zijn. Waarom leren we dat niet tijdens de geschiedenis lessen?
In de periode dat ik nog jong was, en aan het opgroeien was, dacht ik dat Nederland een veilig land was. Maar als ik nu terug kijk, denk ik dat dat juist de bedoeling was van de regering. Als de Nederlandchse mensch denkt dat hij/zij veilig is, dan wordt dit vanzelf een soort van waarheid, en is er rust.
De studieboeken op scholen worden in samen werking met de regering samengesteld.
Er wordt doos door machthebbers bepaald, wat de mensen zonder macht, te weten komen. Alles om onrust te voorkomen.
Deze vorm van manipulatie wordt veel gebruikt door machthebbers. Ze spiegelen de mens een ‘waarheid’ voor. Of deze waarheid terecht is of niet, de mensen zullen het geloven.
Het internet is een uitvinding, die al deze onderwerpen in ons leven, in onze maatschappij vertegenwoordigt. Waarbij vroeger de machthebbers de straat op gingen, om hun visie te verkondigen, hoeven ze nu alleen nog maar thuis achter de pc te gaan zitten, en hun visie via het internet de wereld in te sturen.
En ineens zijn er ook de mensen, waar je normaal niets van hoorde, omdat ze gewoon weg niet in beeld waren, die nu wel hun mening kunnen uiten.
En nu hebben we oorlog op het internet. Het lijkt erop, dat we dat nodig hebben.
Hoe vreemd ik dat ook vind. Ik heb agressie altijd als iets stoms gezien. Waarom moeten we dat elkaar aan doen?
Als je een goeie film wilt zien, dan zitten er altijd stevige gevechten in. Filmstudio’s doen er van alles aan, om allerlei grote explosies te laten zien. Ze laten zien hoe mensen met elkaar kunnen vechten. Wie is sterker en wie delft het onderspit. Er wordt niet gepraat over het probleem, nope, het is gelijk met de vuisten inslaan op een ander. En als dit er allemaal niet inzit, zal een grote groep mensen niet naar de film gaan.
Als je wat verder de geschiedenis in duikt, zie je dat er vroeger zelfs speciale gevechten waren, waar hele steden naar toe ging. Het was een soort van vermaak.
Maar het bestaat nog steeds. De vorm is wat milder geworden. Steeds meer mensen zien niet in, waarin het vermaak hierin precies zit. Want het is toch niet leuk, om mensen te zien die pijn hebben. Laat staan mensen die van alles breken, en open wonden hebben waar bloed uit stroomt. Maar nog steeds zijn er bokswedstrijden te zien, kunnen mensen naar geheime locaties om een straatgevecht te zien, of gaan ze naar een locatie waar dieren worden mishandeld, zoals bij stierengevechten.
Maar wat zou ik dan willen zien, horen, lezen … ?
We hebben in ons leven al genoeg dingen, waar we ons zorgen om maken. Als de mensen in ons leven ziek zijn, of eerder doodgaan, dan we zouden willen, dan hebben we daar al genoeg verdriet over. Dus waarom een gevecht aangaan, vaak om een reden, die via een goed gesprek verholpen zouden kunnen worden.
Ook zijn er nog genoeg dingen te ontdekken in het leven. De wetenschap is hier altijd druk mee bezig geweest, en we zijn er nog lang niet.
Dus, ik zou liever verhalen willen zien en lezen over hoe mensen hun problemen in het leven weten te overwinnen, en een gelukkig leven weten te leiden. Mensen die zelf geen zware problemen ervaren, en hierdoor er kunnen staan voor anderen die dat wel hebben.
Films en boeken, die gaan over de goedheid in mensen. En als de goedheid in een mens ver te zoeken is, deze mensen te helpen, het te vinden.
Zonder gevechten en vermoorden van mensen, maar door met elkaar in gesprek te gaan. Door elkaar de kennis te geven, om je leven te kunnen veranderen, bereik je meer, dan door te vechten.
Zolang iemand met een ander vecht, gaat het zelden over twee personen. De familie en vrienden van deze twee mensen, zullen hierdoor geraakt worden, en ook acties willen ondernemen om hun frustraties te uiten. Vaak door middel van agressie naar anderen toe.
Nog steeds moeten we het doen met de vaste onderwerpen in ons leven. Liefde, oorlog, vrede, geloof, macht …
Alles veranderd maar heel langzaam. Maar het veranderd wel. We worden aan de ene kant wel milder. Tweehonderd jaar terug kon je nog kijken naar een executie op het marktplein, dat is tegenwoordig ongehoord. We willen dat niet meer zien.
In boeken en films worden we ook steeds milder en oprechter. Mannen mogen tegenwoordig hun emoties laten zien. Ze mogen in de films de gewone man zijn, zonder superkrachten. Er mogen dingen fout gaan. Want dat gebeurd nu eenmaal, en dat hoort bij het mens zijn.
Wat ik me wel afvraag, is of we ooit loskomen van agressie. Zal er een tijd komen, dat agressie iets is, dat taboe is? Dat we dat niet meer tolereren?
Dat als we boos worden om iets, we niet direct het gevoel hebben dat we iemand in elkaar moeten slaan? Maar dat we nadenken, waarom we eigenlijk boos zijn!
En zal er een tijd komen dat we respect hebben voor elkaar. Respect voor hoe we denken en zijn. Dat we elkaars verschillende normen en waarden kunnen accepteren. Dat we niet het gevoel hebben, daaraan iets te willen veranderen.
Want als we elkaar niet meer in elkaar slaan, en respect voor elkaar hebben, kan er een vorm van vrede ontstaan. Dan hoeven we niet meer te stelen van elkaar. Dan hoeven we niet perse iemands idee over het leven te veranderen. Dan doen we wat we zelf goed vinden, en laten anderen dat ook doen.
Dan kunnen we elkaar gaan helpen. Als er hongersnood is, gaan we delen, in plaats van de ander dood te laten gaan door honger.
Als iemand iets nodig heeft, zal een ander helpen, ervoor zorgen dat de noodzaak vervult wordt.
Ik weet dat ik dat niet ga meemaken. Maar daarom hoop ik wel, dat het iets is, wat uiteindelijk wel tot stand komt. En het liefst zonder menselijk of dierlijk leed.
Met een vredige, liefdevolle en vriendelijke groet,
Mel